دوخت پارچه کششی
بر خلاف مصالح ساختمانی سنتی از قبیل آجر ، سنگ و بتن ، سازه پارچه ای کششی به طور کامل از قبل در کارگاه ساخته می شود و در محل به مشتری تحویل می گردد و هیچ گونه فعالیت عمرانی در محل انجام نمی شود. در نتیجه کارگاه دوخت پارچه کششی سالن هایی با متراژ های بزرگ چند صد متری هستند تا بتوانند پارچه کششی مورد نیاز یک سازه غشایی را بدوزند.
دوخت پارچه کششی با چسب
به علت تنوع پارچه های کششی و تنوع مصارف مختلف آنها می توان از روش های گوناگونی برای برش و دوخت پارچه کششی استفاده کرد، اتصال پارچه کششی باید به نحوی انجام گردد که تنش و کشش یک پارچه به طور یکنواخت به تکه پارچه کناری منتقل شود و موج یا پارگی بر روی آن اتفاق نیفتد ، بطور کلی ما سه روش اصلی برای اتصال پارچه های کششی به یکدیگر داریم :
۱- چسب پارچه
برای سازه های کششی دکوراتیو که در فضای داخلی ساختمان بکار می روند می توان از چسب شیشه ای سیلیکونی استفاده نمود. این چسب استحکام دوخت و جوش را ندارد و فقط برای سازه های کششی غیر باربر مورد استفاده قرار می گیرند. این سازه های کششی بیشتر در دکوراسیون داخلی مصرف دارند.
در مقایسه علاوه بر ضعیف بودن چسب ، بسیار زمان بر می باشد ، دوخت پارچه با چسب در برابر باد شدید مقاومت کافی ندارد و در اکثر موارد تحت نیروی باد سازه پارچه ای از محل دوخت پاره شده است. همچنین این چسب ها که به نوعی حلال صنعتی هستند برای سلامت کارگران و هم محیط زیست بسیار خطرناک می باشند که ایمنی کارگاه دوخت پارچه را در خطر می اندازند.
۲- دوخت پارچه
برای برخی پارچه های PDFE که رویه PVC ضد آب ندارند می توان از دوخت با دستگاه چرخ خیاطی صنعتی با دوخت اشعه UV استفاده نمود. معمولا این نوع دوخت برای سازه های کششی کوچک فضای داخلی مورد استفاده قرار می گیرد.
پارچه هایی که با استفاده از دوخت متصل می گردند در برابر عبور هوا و نیز نفوذ آب مقاومت ندارند و در بخشی از سازه های غشایی مورد استفاده قرار می گیرد که نیازی به ضد آب شدن ندارند. از دیگر ضعف های این نوع دوخت عدم امکان استفاده در محیط هایی هست که نیاز به عایق شدن در برابر خاک ، رطوبت و باکتری و جلوگیری از فساد مواد داخل سازه می باشد، شایان ذکر است این نوع دوخت تحت فشار بارهای وارده از جوش ضعیف تر عمل می کند.
۳- جوش پارچه
از این نوع اتصال عمدتا در پارچه کششی مورد نیاز برای سازه چادری در فضای باز انتخاب می گردد. قطعات پارچه کششی با استفاده از جوش فرکانس مغناطیسی به یکدیگر پیوسته می شوند. در این فرایند المان های ترمو-پلاستیک موجود در روکش پارچه توسط امواج الکترومغناطیسی نرم شده و دو پارچه کششی به یکدیگر متصل می شوند. هر چه این تکنولوژی بکار رفته بالاتر باشد پارچه بار کششی بیشتری را می تواند تحمل کند و مقاومت بالاتری خواهد داشت.
همه گرم پارچه ها را نمی توان به راحتی توسط جوش اتصال داد ، برای بالابردن دوام پارچه در محل جوش از یک نوار اضافی بر روی آنها استفاده می شود ، این نوار اضافی بر روی درز بگونه ای اجرا می شود تا مقاومت کششی در تمام طول اتصال دو پارچه یکسان شود.
جوش پارچه کششی
دستگاه دوخت فرکانس بالا پارچه کشی
در معماری مدرن سازه های پارچه ای امکان دارد ده ها یا صد ها رول پارچه کششی مختلف برش خورده و لازم باشد در کنار یکدیگر دوخته و ثابت شوند. سطح سازه غشایی در کل باید از نظر استحکام ، دوام و نفوذ ناپذیری در برابر آب باران و نیز داشتن زیبایی در یکپارچه بودن یکسان باشد. همانگونه که ذکر شد می توان از روشهای محتلفی برای دوخت پارچه کششی استفاده کرد ولی معمول ترین روش دوخت استفاده از روش جوش پارچه می باشد.
پارچه با مواد مختلفی را می توان با استفاده از جوش به یکدیگر متصل نمود که عبارتند از : پلی استر ، نایلون ، پلی آمید ، پلی پروپیلاین ، پلی اتین . به هرحال برخی پارچه ها را نمی توان از طریق جوش به یکدیگر متصل نمود مانند : پارچه اکریلیک ، پارچه آلامیدی ، پارچه PTFE و پارچه های با ساختار طبیعی مانند پشم ، پنبه و دیگر الیاف طبیعی که اصلا توسط جوش ذوب نمی شوند.
اگر این جنس پارچه ها توسط یک لایه پوشش داشته باشند می توان اتصال پارچه کششی انها را از طریق جوش لایه پوششی انجام داد ، پوشش هایی که قابلیت اتصال با جوش را دارند عبارتند از : روکش پلی پورتان (PU) و روکش پلی وینیل کلرید (PVC) .
زمانی جوش به عنوان دوخت پارچه کششی مورد تایید قرار می گیرد که هر دو پارچه متصل از یک نوع مشتقات پلیمری باشند ؛ پلی استر به پلی استر متصل می شود ولی دوخت پلی استر به پلی پروپین قابل قبول نمی باشد. این قاعده کلی است ولی در مواردی محدود شرکت ها موفق شده اند پلی آمید و پلی اورتان را با موفقیت به یکدیگر بدوزند.
دوخت جوش HF
جوش HF پارچه کششی
این نوع جوش که در انگلیسی High Frequency (HF) یا Radio Frequency (RF) نامیده می شوند ، از طریق امواج الکترومغناطیسی (۲۷٫۱۲ MHz) و فشار وارده به پارچه دو لایه را به یکدیگر متصل می کند. فرآیند جوش پارچه با استفاده از یک الکترود و جریان برق انجام می شود. انرژی الکتریکی باعث می شود که مولکول در درون ماده به شروع به حرکت کند ، این حرکت مولکولی منجر به تولید گرما می شود که باعث نرم شدن پارچه و در نتیجه ترکیب دو پارچه با یکدیگر می شوند. هیچگونه حرارتی از خارج به پارچه وارد نمی شود و پارچه از درون گرم می شود. سپس دو پارچه تحت فشار خنک می شوند تا جوش بطور کامل انجام شود. در این روش بر خلاف سایر روش های دوخت محل اتصال دو پارچه، کیفیت کاهش پیدا نمی کند بلکه حتی پارچه در محل دوخت قوی تر می باشد و نیروی بیشتری را تحمل می کند.
چهار عامل مهم که در نتیجه جوش نهایی تاثیر می گذارد عبارتند از فشار، اثر جوشکاری، زمان جوش و زمان خنک شدن . این پارامترها را می توان تنظیم نمود و با ترکیب روش های مختلف به نتیجه جوشکاری مطلوب برای هر نوع پارچه کششی خاصی رسید. دوخت HF بیشتر برای پارچه های با روکش PVC (پلی وینیل کلراید) استفاده می گردد ؛ گاهی اوقات برای پارچه های با الیفا وینیل و PU (پلی اورتان) نیز مورد استفاده قرار می گیرد. پارچه کششی می تواند ضخیم یا نازک باشد ، با لایه روکش حفاظتی و یا تقویت شده باشد ، ساده ، رنگی و یا دارای نقش باشد ، بدون مشکل می توان از جوش HF استفاده نمود.
برای دوخت جوش HF پارچه کششی از یک دستگاه قابل برنامه ریزی استفاده می شود تا پارچه را کاملا اتوماتیک بدوزد ، این برنامه دوخت جوشکاری EMP نامیده می شود ، با استفاده از EMP دستگاه بطور خودکار پارامترهایی مانند فشار ، زمان جوش ، زمان خنک سازی برای نوع جنس پارچه ای که می خواهد توسط جوش دوخته شود را تنظیم می کند. این برنامه ها موجب بهبود کیفیت جوش و وابستگی کمتر بر روی مهارت فردی افراد می شود.
برای مثال یک پارچه معمولی ۸۰۰ گرمی بین ۲٫۵-۳٫۵ kg/cm² نیرو وارد می شود.